Zapomniane skutki uboczne pandemii

Już minął rok odkąd wykryto w naszym kraju pacjenta „0”. Chwilę później kraje zaczęły się zamykać, próbując jakoś opanować rozprzestrzenianie się koronawirusa. I w tym monecie znaleźliśmy się w nowej rzeczywistości. Na początku wiele z nas śledziło informacje o tym w prasie i telewizji, bardzo przeżywaliśmy kiedy przybywało chorych, stosowaliśmy się do wszystkich wytycznych nakładanych na Nas – zakładaliśmy maseczki, dezynfekowaliśmy ręce i zachowywaliśmy pełny reżim sanitarny. Jednak po roku życia z wirusem wiele się zmieniło. Już wiemy, że to nie jest tylko „na dwa tygodnie”, zaczęliśmy ignorować zakładanie maseczek. A Pandemia odcisnęła na nas znaczące piętno, społeczna izolacja wpłynęła nie tylko na poczucie bezpieczeństwa, ale także w dużym stopniu odbiła się na naszym zdrowiu psychicznym.

Eksperci z ONZ wyjaśniają, że w czasie pandemii wiele osób doświadcza uczucia niepokoju, który jest spowodowany izolacją społeczną, obawą przed zakażeniem, a także utratą członków rodziny. Jednocześnie ogromna liczba osób straciła lub jest zagrożona utratą pracy, a co za tym idzie - źródeł utrzymania. Poza tym rozpowszechniane są fałszywe informacje o koronawirusie, które dodatkowo budzą niepewność co do przyszłości. Nic dziwnego, że rośnie liczba ludzi cierpiących na depresję, oprócz tego COVID-19 przyczynił się do wzrostu poziomu lęku oraz wymusił na nas izolację społeczną, nie możemy tak jak wcześniej radzić sobie z poziomem strasu, w większości przypadków nie mamy nawet jak go rozładować. Pozamykane są siłownie, nie odbywają się koncerty ani imprezy masowe, dzięki którym byliśmy w stanie odciąć się chociaż na chwilę od stresującej nas sytuacji. Dzisiaj jesteśmy bombardowani informacjami o koronawirusie, o liczbie zakażeń, zgonów i o kontynuacji utrzymywania obostrzeń. Czy to się kiedyś skończy? Nie wiadomo, jedyne co możemy zrobić to wypracować jakieś mechanizmy obronne i nawyki, które pomogą nam w walce z kolejnym niewidocznym wrogiem – stresem.